Historia odległa

W książce H. Stamirskiego Powiat hrubieszowski w 1472 r. znajduje się następujący zapis na temat naszej miejscowości: "Hrebenne w 1472 roku wchodziło w skład powiatu horodelskiego. W roku 1487 szlachcic Mikałaj Sochnowski z Hrebennego, wojski buski i jego żona Małgorzata, dokonali zaminy dziedzicznej wsi Nabróż za uprawnienia i prawo do uposażenia wójtowej horodelskiej Jadwigi, wdowy po Bartłomieju z Hrubieszowa. Hrebenne, dawniej Hrebionne, należało w roku 1472 do instytucji miejskiej i wspólnie z Kopyłowem posiadało 10 łanów.
Dnia 6 marca 1505 roku wójtem horodelskim był szlachcic Jerzy Kopyłowski, użytkownik 5 łanów wójtowskich w Horodle i w Kopyłowie. Wspólnota majątkowa Kopłowa i Hrebennego z roku 1472 nasuwa myśl, że wtedy i wieś Hrebenne stanowiła uposażenie wójtów miasta Horodła, albo, że właściciel Hrebennego był równocześnie wójtem horodelskim, a więc i posiadaczem Kopyłowa.
Podstawą bezpośrednich podatków wiejskich był podatek od gruntów(gruntowy) płacony we wsiach szlacheckich od łanów kmiecych, a we wsiach królewskich od dworzysk, po 6 groszy od łanu, względnie od dworzyszcza. Tylko jedna majętność Kopyłów - Hrebenne, szlacheckie wsie stanowiące wspólną całość gospodarczą jako uposażenie wójtów horodelskich, zapłaciła w roku 1472, 6 groszy podatku od "sługi", którą to grupę podatkową uniwersał poborowy nazywa: Liberi silve exempte alias slugy."
Do 1938 r. w Hrebennem znajdowała się niezwykle cenna cerkiew Unicka p.w. Przemienienia Pańskiego, zbudowana w 1773 r. Miała ona nietypową formę z wieżą-dzwonnicą wybudowaną nad babińcem, podobną do zachowanej do dziś cerkwi w Jarczowie. Rozebrano ją nakazem władz w ramach akcji rewindykacyjno-polonizacyjnej. We wsi do dziś zachował się zarośnięty dawny cmentarz obrządku wschodniego.
Doroczny odpust w cerkwi przypadał na 19 sierpnia i zgodnie z relacjami starszych mieszkańców wsi, zgomadził liczne rzesze wiernych różnych obrządków. Ikona Chrystusa Zbawiciela ( Spasa, Spasiciela) znajduje się obecnie w Łucku, w cerkwi przy drodze włodzimierskiej. Wywieziona została tam przez Jana Klimiuka (ojca Tatiany Wężyk) w 1935 roku.

Obecnie na miejscu, gdzie dawniej stała świątynia, znajduje się krzyż metalowy, otoczony krzakami bzu. Obok krzyża na skarpie rośnie rozłożysta lipa /ma około 70 - 80 lat/. Na tej samej skarpie znajduje się obelisk z piaskowca, który jest pozostałością po przycerkiewnym cmentarzu grzebalnym. Według relacji osób starszych jest on poświecony fundatorom świątyni; małżeństwu BIAŁOSKÓRSKICH, których imion nikt we wsi nie pamięta . Obelisk wymaga odnowienia.